καλλιέργεια μαρούλι

       


Το μαρούλι είναι ένα εύκολο στην καλλιέργεια λαχανικό. Είναι βασικό συστατικό σε πολλές σαλάτες. Τα πλούσια σε χλωροφύλη φύλλα του είναι πολύ θρεπτικά.
Από το φυτό, μπορείτε να αφαιρείτε τμηματικά λίγα λίγα φύλλα για τη σαλάτα σας, ή να βγάλετε όλο το φυτό.
Τα πιο νόστιμα φύλλα βρίσκονται στο εσωτερικό του (καρδιά του μαρουλιού), αλλά τα εξωτερικά είναι αυτά που έχουν την περισσότερη χλωροφύλλη και είναι πιο θρεπτικά.
 Το μαρούλι είναι ένα λαχανικό που μπορείτε να φυτεύσετε σχεδόν όλες τις εποχές του έτους. Θα έχετε όμως καλύτερα αποτελέσματα αν η θερμοκρασία είναι κάτω από 21 βαθμούς Κελσίου. Οι σπόροι χρειάζονται φως για να βλαστήσουν.
 Μπορείτε να σπείρετε τα μαρούλια σε αποστάσεις 20 με 25 εκατοστά.
 Τα μαρούλια χρειάζονται σταθερό και συχνό πότισμα.
 Τα μαρούλια προτιμούν χώμα που είναι καλά αποστραγγιζόμενο και πλούσιο σε οργανικά στοιχεία.

καλλιεργεια καροτο

Η ρίζα του καρότου, δηλαδή το πορτοκαλί μέρος του, είναι πλούσιο σε βήτα καροτίνη, μία ουσία η οποία όταν λαμβάνεται από τον ανθρώπινο οργανισμό μετατρέπεται σε βιταμίνη Α. Η βήτα καροτίνη είναι επίσης ένα ισχυρό αντιοξειδωτικό, εξαιρετικά αποτελεσματικό στην άμυνα του οργανισμού απέναντι στον καρκίνο, ιδιαίτερα μάλιστα απέναντι στον καρκίνο του πνεύμονα.
Πρόσφατες έρευνες κάνουν λόγο για ευεργετικές επιδράσεις της βήτα καροτίνης στην πρόληψη εγκεφαλικών επεισοδίων και καρδιακών νοσημάτων. Επιπλέον, έχει αποδειχθεί ότι τα καρότα παρέχουν στον οργανισμό μας ικανοποιητικές ποσότητες βιταμίνης Κ, C και Β6 καθώς επίσης και σιδήρου, μαγγανίου, καλίου και χαλκού.
Παραδοσιακά πιστεύεται ότι το καρότο κάνει πολύ καλό στην όραση, γεγονός που επιβεβαιώνει και η επιστημονική κοινότητα, ενώ πρόσφατες έρευνες έχουν αποδείξει ότι βοηθά τον οργανισμό να απορροφά ευκολότερα ασβέστιο.

Τα καρότα μπορούν να αναπτυχθούν σχεδόν παντού (ακόμη και σε γλάστρα). Προτιμούν όμως το χώμα να είναι μαλακό, καλά αποστραγγιζόμενο και πλούσιο σε θρεπτικά συστατικά.
Τα περισσότερα προβλήματα που μπορείτε να συναντήσετε με τα καρότα οφείλονται με τις συνθήκες της καλλιέργειας: νερό που λιμνάζει, φτωχό σε θρεπτικά συστατικά χώμα και εμπόδια στο έδαφος που εμποδίζουν την ανάπτυξη του καρότου, όπως σκληρό έδαφος ακόμη και πέτρες.
Φροντίστε το χώμα να είναι μαλακό σε βάθος 15 με 20 εκατοστά. Για το σκοπό αυτό χρειάζεται καλό σκάψιμο και εμπλουτισμός του χώματος με κομπόστ ή κοπριά.

Η σπορά του καρότου ξεκινά στις αρχές του φθινοπώρου (όταν οι θερμοκρασίες έχουν πέσει κάτω από τους 25 βαθμούς) και μπορεί να φτάσει μέχρι την άνοιξη (σε περιοχές με βαρύ χειμώνα και δροσερό καλοκαίρι).
Για να σπείρετε τα καρότα έχετε δύο επιλογές.

• Αφού προετοιμάσετε το έδαφος, μπορείτε να ρίξετε χύμα τους σπόρους στο μέρος που θα τα καλλιεργήσετε. Στη συνέχεια, σκεπάστε τους ελαφρά με χώμα. Αυτό μπορείτε να το κάνετε χρησιμοποιώντας μία τσουγκράνα. Καθώς "ισιώνετε" το χώμα, οι σπόροι του καρότου θα θαφτούν.
• Να φυτεύσετε τους σπόρους καρότου οργανωμένα σε σειρές. Η απόσταση των σειρών θα πρέπει να είναι περίπου 20 εκατοστά. Το βάθος σποράς θα πρέπει να είναι 0,5 με 1,0 εκατοστά. Η απόσταση των σπόρων μεταξύ τους θα πρέπει να είναι 1 με 2 εκατοστά.

 Όταν τα φυτά φτάσουν να έχουν ύψος περίπου 5 εκατοστά, θα πρέπει να τα αραιώσετε. Αφαιρέστε φυτά ώστε όσα μείνουν να απέχουν 4 με 10 εκατοστά. Η αραίωση είναι σημαντική ώστε τα καρότα να έχουν χώρο να αναπτυχθούν.

Τα καρότα θέλουν καλό πότισμα. Το χώμα όμως θα πρέπει να αποστραγγίζει το νερό και να μη λιμνάζει.

 

χειμερινες καλλιεργειες

σπανακι

 

Συμφώνα με το μύθο, το σπανάκι αποτελεί την απόλυτη πηγή σιδήρου. Το συγκεκριμένο φυτό έχει όντως μεγάλα ποσοστά του στοιχείου στη σύνθεση του, τα οποία όμως δεν απορροφώνται εύκολα. Οι τροφές που προσδίδουν εύκολη και άμεση απορρόφηση είναι οι ζωικές. Αυτό βέβαια δεν υποβαθμίζει σε καμία περίπτωση την υψηλή διατροφική αξία που έχει το σπανάκι, το οποίο προσφέρει βιταμίνες Α ,C, Ε και Κ, χλωροφύλλη , άλατα ιωδίου και σαπωνίνες  

Το σπανάκι είναι ένα εύκολο στην καλλιέργεια κηπευτικό. Μπορεί να καλλιεργηθεί στον κήπο και το μπαλκόνι, σπέρνεται από αρχές Σεπτεμβρίου έως αρχές Φεβρουαρίου.

Το σπανάκι είναι φυτό ψυχροαπαιτητικό. Θέλει δηλαδή χαμηλές θερμοκρασίες για να ευδοκιμήσει,

καλλιεργείται σε μεγάλη ποικιλία εδαφών, αλλά τα αμμοπηλώδη είναι τα πιο κατάλληλα. Για πρώιμες χειμωνιάτικες καλλιέργειες τα αμμώδη στραγγιζόμενα και πλούσια σε χούμο χώματα είναι τα ιδανικότερα.

Πειραματικά δεδομένα έδειξαν ότι το σπανάκι είναι πολύ ευαίσθητο σε όξινα χώματα με pH μικρότερο του 5,5. Το ιδανικό pH βρίσκεται μεταξύ 6 και –7.

 

Το σπανάκι έχει επιπόλαιο ριζικό σύστημα και ευδοκιμεί σε ομοιόμορφο υγρό χώμα. Το πρώτο πότισμα γίνεται αμέσως μετά το φύτρωμα, εφόσον δεν υπάρχει υγρασία. Ανάμεσα στο φύτρωμα και το μάζεμα πρέπει να γίνονται τρία ποτίσματα αν δεν υπάρχει βροχή ή υγρασία αρκετή.
 Ο πιο συνηθισμένος τρόπος σποράς του σπανακιού είναι η τοποθέτηση των σπόρων απευθείας στο χώμα.

ΦΤΙΑΞΤO ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ

                                                                   ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΙΣ 

ΕΝΑ ΚΟΜΜΑΤΙ ΓΗΣ - ΔΙΑΘΕΣΗ ΓΙΑ ΕΡΓΑΣΙΑ - ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΕΠΑΦΗ ΜΕ ΤΗ ΦΥΣΗ - ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΦΡΟΝΤΙΔΑ ΤΩΝ ΦΥΤΩΝ.            

30 ΗΜΕΡΕΣ ΜΕΤΑ...

                                         καλλιεργεια κολοκυθακια

μελετη-κατασκευη   Ακριτιδης θεοδωρος.

Καλλιέργεια πιπεριάς

Η πιπεριά καλλιεργείται και στην Ελλάδα όπου το Ελληνικό κλίμα είναι κατάλληλο σε πολλές περιοχές για να μπορούν οι πιπεριές να καλλιεργηθούν με επιτυχία. Όσον αφορά τον τρόπο καλλιέργειας με έτοιμα σπορόφυτα που φυτεύονται απευθείας στο χώμα θα πρέπει αυτή η διαδικασία να γίνει όταν ο καιρός θα έχει ζεστάνει αρκετά σε σύγκριση με τις χειμερινές θερμοκρασίες. Η ιδανική θερμοκρασία για να βλαστήσουν οι σπόροι πιπεριάς είναι 24 βαθμοί Κελσίου. Αυτό συνήθως συμβαίνει τον Απρίλιο και επισημαίνεται ότι δεν πρέπει να αρχίσει η καλλιέργεια τον Μάρτιο διότι οι θερμοκρασίες ακόμη είναι αρκετά χαμηλές. Η σπορά πιπεριάς μπορεί να γίνει άφοβα μέχρι και τον Ιούνιο. Για να υπάρξει συνεχής παραγωγή από πιπεριές η σπορά καλό είναι να γίνεται με διαφορά 2 εβδομάδων η μία από την άλλη. Θα πρέπει να γίνει η σπορά σε ένα σημείο του κήπου που το βλέπει πολύ ο ήλιος αλλά δεν το πιάνει ο αέρας διότι οι πιπεριές αγαπούν τον ήλιο και τη ζέστη. 

Τα χαρακτηριστικά του φυτού με μια ματιά:

- Ύψος: 30- 60 εκ.
- Αποστάσεις φύτευσης: ανά 30 εκ.
- Χρονική διάρκεια σποράς/συγκομιδής: 19 εβδομάδες
- Εβδομάδες για ωρίμανση: 10 εβδομάδες
- Χρόνος πρώιμη φύτευσης σε εξωτερικό χώρο: 2 εβδομάδες μετά από τον τελευταίο παγετό

                                             Μπορείτε να φυτέψετε έτοιμα σπορόφυτα πιπεριάς Απρίλιο και Μάιο.

Το ιδανικό έδαφος για την καλλιέργεια πιπεριάς έχει pH μεταξύ 6,7 και 7,0, είναι πλούσιο σε οργανικές ουσίες και καλά αποστραγγιζόμενο.

Αποστάσεις φυτευσης

Η πιπεριά σπέρνεται σε παράλληλες γραμμές. Το κάθε φυτό πιπεριάς δεν καταλαμβάνει πολύ χώρο. Έχουμε δύο αποστάσεις. Την απόσταση γραμμής από γραμμή και την απόσταση των φυτών επάνω στη γραμμή.

Οι αποστάσεις γραμμής από γραμμή είναι μεταξύ 60 και 90 εκατοστών.

Η απόσταση ανάμεσα στα φυτά στην ίδια γραμμή είναι από 30 έως 50 εκατοστά.

Στήριξη πιπεριάς

Η πιπεριά έχει επιπόλαιο ριζικό σύστημα. Είναι ευαίσθητη στους δυνατούς ανέμους που μπορούν ακόμη και να τη ρίξουν κάτω. Αν το μέρος που βάλατε τις πιπεριές το πιάνει ο αέρας, θα χρειαστεί να τις στηρίξετε. Η στήριξη μπορεί να γίνει με τη βοήθεια ενός πασσάλου που θα μπήξετε στο έδαφος και πάνω στον οποίο θα στηρίξετε το φυτό.

Πότισμα πιπεριάς

Κατά τους ζεστούς μήνες του καλοκαιριού η πιπεριά αναπτύσσεται γοργά. Θα πρέπει να την ποτίζετε τακτικά ώστε τα φύλλα της να μην δείχνουν κουρασμένα και γέρνουν προς τα κάτω.

Λίπανση πιπεριάς

Ρίξτε οργανικό λίπασμα  γύρω  από τις πιπεριές όταν βγάλουν άνθη. Επαναλάβετε τρεις εβδομάδες αργότερα.

Συγκομιδή πιπεριάς

Μπορείτε να αρχίσετε να κόβετε πιπεριές όσο είναι ακόμη πράσινες. Όσο πιο συχνά κόβετε πιπεριές, τόσο πιο πολλές θα παράγει το φυτό!

Συγκαλλιέργεια πιπεριάς

Μαζί με τις πιπεριές, μπορείτε να καλλιεργήσετε τα ακόλουθα φυτά:

• Κρεμμύδια
• Βασιλικός
• Καρότα
• Μπιζέλια
• Τομάτες

Επιπλέον πληροφορίες για τις πιπεριές

Μπορείτε να φυτέψετε μαζί γλυκές και καυτερές πιπεριές. Η πιπεριά είναι γενικά αυτογονιμοποιούμενο φυτό. Μπορεί όμως να γονιμοποιηθεί και από μέλισσες. Σε αυτή την περίπτωση, οι σπόροι που θα προκύψουν μπορεί να δώσουν την επόμενη χρονιά φαινομενικά “γλυκές” πιπεριές με καυτερή γεύση.

Όποτε και να κόψετε τις πιπεριές αυτές είναι νόστιμες. Έχουν όμως τη μέγιστη περιεκτικότητα σε βιταμίνες C και A όταν ωριμάσουν. Όταν οι πιπεριές ωριμάσουν και κοκκινίσουν περιέχουν 10 φορές περισσότερη βιταμίνη Α και διπλάσια ποσότητα βιταμίνης C, από όταν είναι πράσινες.

Οι καυτερές κόκκινες πιπεριές περιέχουν 10 φορές περισσότερη βιταμίνη Α και διπλάσια ποσότητα βιταμίνης C, από ότι οι πράσινες γλυκές πιπεριές.

Οι πράσινες πιπεριές που όλοι τρώμε, είναι πράσινες γιατί είναι ακόμη άγουρες! Όλες οι πιπεριές κοκκινίζουν όταν ωριμάσουν.

Οι πιπεριές μπορεί να ρίξουν τα άνθη τους αν η θερμοκρασία ημέρας ανέβει για πολύ καιρό πολύ πάνω από τους 32 βαθμούς Κελσίου και η θερμοκρασία τη νύχτα πάνω από τους 24 βαθμούς Κελσίου. Οι καυτερές πιπεριές είναι πιο ανθεκτικές.

Οι καυτερές πιπεριές είναι καυτερές γιατί περιέχουν μία χημική ουσία που ονομάζεται καψαϊκίνη (capsaicin). Όταν τρώμε τις καυτερές πιπεριές δημιουργείται μία κυτταρική αντίδραση που απελευθερώνει νευροδιαβιβαστές. Οι νευροδιαβιβαστές είναι πρωτεΐνες που μιμούνται την αίσθηση του καψίματος ή του πόνου. Πηγαίνουν στα αισθητήρια νεύρα και δημιουργούν την αίσθηση του πόνου. Το σώμα μας αντιδρά προσπαθώντας να αποβάλει την ερεθιστική ουσία. Το σώμα μας αυξάνει τον καρδιακό ρυθμό (θέλοντας να αυξήσει το μεταβολισμό), αυξάνει τη σιελόρροια και ιδρώνει. Ταυτόχρονα αυξάνεται η λειτουργικότητα του γαστρεντερικού σωλήνα ώστε να αποβληθεί η ερεθιστική ουσία.

Οι άνθρωποι θέλουν να τρώνε καυτερές πιπεριές παρ' όλη την ένταση που δημιουργεί στον οργανισμό γιατί χωρίς να το γνωρίζουν ο εγκέφαλος εκκρίνει ενδοφρίνες, ουσίες παρόμοιες με το όπιο, που μειώνουν τον πόνο.

Καλλιέργεια τομάτας

 Η τομάτα (Lycopersicon esculentum) είναι πολυετές φυτό που καλλιεργείται σαν ετήσιο για τους εδώδιμους καρπούς της. Καλλιεργείτε σε παγκόσμια κλίμακα κυρίως για την παραγωγή πολτού και για νωπή κατανάλωση. Ανήκει στην οικογένεια Solanaceae. Στην ίδια οικογένεια ανήκουν κι άλλα γνωστά μας λαχανικά και καλλωπιστικά φυτά όπως η πατάτα, ο καπνός, η πιπεριά, οι πετούνιες και άλλα. Η καταγωγή του φυτού είναι από το Περού. Για πρώτη φορά ήρθε στην Ευρώπη τον 16ο αιώνα και χρησιμοποιήθηκε σαν καλλωπιστικό διότι για πολλά χρόνια πιστευόταν ότι οι καρποί της ήταν δηλητηριώδης. Ο μεγάλος αριθμός ποικιλιών και υβριδίων που έχουν δημιουργηθεί και υπάρχουν σήμερα στο εμπόριο, είναι θετικό στοιχείο για όποιον θέλει να καλλιεργήσει στον λαχανόκηπο του, καθώς μπορεί να επιλέξει με γνώμονα τις κλιματικές απαιτήσεις, αλλά και τον τύπο της τομάτας που επιθυμεί να έχει.

Μορφολογία-Βοτανικοί Χαρακτήρες

     Η τομάτα (Lycopersicon esculentum). μπορεί να φτάσει σε ύψος ακόμα και τα 10 μέτρα, όμως συνήθως διατηρείται σε ένα ύψος 1 – 1,5 μέτρα.

     Δημιουργεί πλούσιο και σχετικά βαθύ ριζικό σύστημα, που μπορεί να φτάσει μέχρι και τα 75 εκατοστά.

     Συνήθως σχηματίζει πολλούς βλαστούς που στα πρώτα στάδια είναι τρυφεροί και ευαίσθητοι, αλλά μετά γίνονται πιο σκληροί και ανθεκτικοί, χωρίς να ξυλοποιούνται.

     Τα φύλλα είναι σύνθετα, με μέγεθος ανάλογο της ποικιλίας (15 - 25 εκατοστά). Γενικά, οι μεγαλόκαρπες ποικιλίες έχουν πιο μακριά και πυκνά φύλλα. Τα φύλλα αναπτύσσονται σε ελικοειδή διάταξη πάνω στο βλαστό και το χρώμα τους είναι βαθύ πράσινο στην πάνω επιφάνεια και ανοιχτό πράσινο στην κάτω. Τόσο οι βλαστοί όσο και τα φύλλα φέρουν τριχίδια.

     Τα άνθη είναι κίτρινου χρώματος και βρίσκονται πολλά μαζί, σε ταξιανθίες (3-20 άνθη/ταξιανθία). Ένας μέσος όρος επιθυμητός για την καλλιέργεια της τομάτας είναι 6 – 8 άνθη ανά ταξιανθία.

     Ο καρπός είναι ράγα και μπορεί να είναι στρογγυλός, πεπλατυσμένος ή ακανόνιστος.

Απαιτήσεις στην Καλλιέργεια τομάτας

     Δεν είναι ιδιαίτερα απαιτητικό φυτό και με τις σωστές φροντίδες, μπορεί να παράγει πολλούς και εύρωστους καρπούς. Αναπτύσσεται σε διάφορα εδάφη, αλλά καταλληλότερα θεωρούνται τα αμμοπηλώδη και πηλοαμμώδη, με καλή αποστράγγιση. Επιπλέον, θέλει εδάφη πλούσια σε οργανική ουσία. Καλό είναι τα αμμώδη εδάφη ή τα βαριά αργιλώδη να αποφεύγονται. Ειδικά για τα αμμώδη εδάφη μπορεί να πετυχαίνουμε την πρωιμότητα της παραγωγής σε όμως βάρος της ποσότητας. Το pH του εδάφους πρέπει να κυμαίνεται από 6 – 6,5.

     Απαιτεί θερμά κλίματα και καλό είναι ο λαχανόκηπος να είναι εγκατεστημένος σε ηλιόλουστασκίαση σημεία. Όμως σε περιπτώσεις υψηλών θερμοκρασιών (πάνω από 30οC) ή καύσωνα η θεωρείται απαραίτητη. Η άριστη θερμοκρασία ανάπτυξης κυμαίνεται από 21 – 23 οC.

 Ο πολλαπλασιασμός της τομάτας γίνεται με σπόρο. Συνήθως πρώτα γίνεται σπορά σε σπορείο και μετά από κάποιο χρονικό διάστημα τα μικρά φυτά μεταφύτευση στο τελικό σημείο, στο λαχανόκηπο. Έτοιμα σπορόφυτα υπάρχουν σε όλα τα κέντρα κήπου έτοιμα για μεταφύτευση. Η σπορά γίνεται συνήθως στα μέσα Μαρτίου και η μεταφύτευση από Απρίλιο – Ιούνιο, αναλόγως και της περιοχής. Η μεταφύτευση στο τελικό σημείο θα πρέπει να γίνει όταν έχουν αναπτυχθεί 6 – 8 φύλλα και το αργότερο όταν υπάρχουν κλειστά άνθη. Φυτό που έχει ήδη ανθίσει πριν την μεταφύτευση, δεν θα δώσει πολλούς και καλούς καρπούς.

     Μετά την ολοκλήρωση της καλλιέργειας (μέσα Φθινοπώρου), θα πρέπει να αφαιρούνται τα παλιά φυτά και να γίνεται όργωμα του εδάφους, για να περάσει το χειμώνα. Πριν τη νέα φύτευση στα μέσα της άνοιξης θα πρέπει να αφαιρεθούν τα ζιζάνια, να γίνει φρεζάρισμα του εδάφους και να προστεθεί κοπριά ( συνήθως περίπου 15 μέρες πριν τη φύτευση). Στα κέντρα κήπου θα βρείτε διάφορα οργανικά λιπάσματα, κατάλληλα για τον οικιακό λαχανόκηπο, που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε. Πριν τη φύτευση, πρέπει να εγκατασταθεί το αυτόματο πότισμα στις θέσεις που θα μπουν τα νέα φυτά. Μετά τη φύτευση ακολουθεί καλό πότισμα. Οι αποστάσεις φύτευσης της τομάτας κυμαίνονται, αναλόγως του μεγέθους του λαχανόκηπου και της ποικιλίας της τομάτας και καλό είναι να αποφεύγεται η αλληλοσκίαση των φυτών.

     Η υποστύλωση της τομάτας είναι αναγκαία από τα πρώτα στάδια της καλλιέργειας. Σε εντατικές καλλιέργειες τα φυτά τομάτας αναπτύσσονται σε ειδικές κατασκευές κάτι όμως που δεν είναι εφικτό για έναν οικιακό λαχανόκηπος. Η υποστήλωση στην συγκεκριμένη περίπτωση γίνεται με καλάμια και τα φυτά δένονται σε αυτά με ειδικά stick, για να μην τραυματίζονται οι βλαστοί.

  Η τομάτα θέλει τακτικά ποτίσματα καθημερινά κυρίως τις πολύ ζεστές ημέρες. Καλό είναι να δημιουργούνται αυλάκια γύρω από το κάθε φυτό για να πέφτει εκεί το νερό. Προσθήκη υδατοδιαλυτού λιπάσματος πρέπει να γίνεται ανά 15 μέρες καθώς και τακτικά σκαλίσματα. Επιπλέον, το βλαστολόγημα είναι απαραίτητο για την αύξηση των ανθέων και γίνεται συνήθως όταν είναι μικρό το φυτό και πάνω από τα δύο φύλλα. Η μικρόκαρπη τομάτα (τύπου cherry) δεν κλαδεύεται. Ακόμη, σε τακτά διαστήματα καλό είναι να αφαιρούνται τα μαραμένα ή προσβεβλημένα φύλλα και σε εξαιρετικές περιπτώσεις και καρποί.

Η συλλογή των καρπών τομάτας γίνεται όταν είναι πλέον κόκκινοι και έχουν αποκτήσει έντονο κόκκινο χρώμα.

     Γενικά, η τομάτα είναι ευπαθής σε προσβολές από διάφορους εχθρούς με πιο συχνές τον περονόσπορο ή την τεφρά σήψη (βοτρύτης) ή τις προσβολές από έντομα όπως οι αφίδες, οι αλευρώδης και οι λυριόμυζες. Πολύ συχνά επίσης, είναι τα εγκαύματα που προκαλούνται σε βλαστούς και καρπούς από την άμεση ακτινοβολία του ήλιου, ιδίως σε περιόδους καύσωνα.

     Τα τελευταία χρόνια και λόγω έλλειψης χώρου αυξάνεται η φύτευση τομάτας σε μεγάλες γλάστρες ή ζαρντινιέρες. Για να είναι πετυχημένη η καλλιέργεια της τομάτας θα πρέπει το βάθος του δοχείου να είναι μεγαλύτερο από 20 εκατοστά, το χώμα να είναι καλό, πλούσιο και κατάλληλο για την τομάτα καθώς και να προστίθεται τακτικά υδατοδιαλυτό λίπασμα. Έχουν δημιουργηθεί «μίνι» ποικιλίες για φύτευση σε γλάστρες, ενώ και η τομάτα τύπου cherry φαίνεται να είναι κατάλληλη για παρόμοια φύτευση.

 Έχουν δημιουργηθεί πάνω από 1700 ποικιλίες και υβρίδια. Υπάρχουν ποικιλίες που διαχωρίζονται κυρίως με βάση το μέγεθος των καρπών (πολύ μικρές, μικρές, μεσαίες, μεγάλες, πολύ μεγάλες). Γενικά, οι βελτιώσεις που γίνονται αφορούν την αύξηση της παραγωγής, την βελτίωση της ποιότητας (σχήμα, χρώμα, άρωμα), την βελτίωση της αντοχής του καρπού σε δυσμενής καιρικές συνθήκες και τις ασθένειες καθώς και στην πρωιμότητα της παραγωγής. Τα τελευταία χρόνια αρχίζει να κερδίζει έδαφος και στους οικιακούς λαχανόκηπους η καλλιέργεια της μικρόκαρπης τομάτας (τύπου cherry). 

Η κηπουρική, είναι ένα βήμα για την γεφύρωση του χάσματος που άνοιξε η αστικοποίηση και να ξαναβρούμε τον φυσικό μας βηματισμό.